Coco’yu izlediniz mi? Hani bildirisi “İnsan lakin unutulunca ölür,” olan o süper sinema. Bugün Twitter’da psikoloji profesörü Kadriye Esin Cantez’e ilişkin plaketlerin bit pazarına düşmesiyle ilgili bir tweet vardı. Tezgâhta yan yana duran plaketlerin sahibiyse geçtiğimiz aylarda ölmüştü.
Ben de bu Esin Cantez tweet’ini arkadaşlarımla paylaştım. Sanki onlar ne düşünüyorlardı? Birçok değişik geri dönüş aldım. Kimi “ben ölünce beni yaksınlar” diyordu, kimi “evimi müzeye çevirmelerinin bir manası yok” kimi de “ölünce hiçbir şeyimle, arkamda bıraktıklarıma yük olmam” diyordu. Plaketlerin bit pazarına düşmesine benim üzere içerleyenler de olmuştu elbette.
Doğrusu tweeti görünce içim bir tuhaf oldu. Birebir paylaşımın altında eski bir genelkurmay liderine ilişkin madalyaların da bit pazarına düştüğüne dair bir içerik daha vardı. “Biz ölünce başarılarımız da ölür mü? Bizden geriye ne kalır? Bu bahis, vefayla ne kadar ilgilidir?” üzere sorular kadar ömrün beyhudeliğini ve bunu bertaraf eden anıyı düşündüm.
Beyhude olan beyhudeliğin kendisidir diyeyim
Baştan söyleyeyim Ben binlerce yıl yaşamak isteyen biriyim Buraları o erotik hikaye kadar seviyorum ki şayet bir gün öleceksem ki o denli görünüyor hem olabildiğince geç olsun isterim hem de hatırlanayım yad edileyim isterim Düşündüm ben ölünce benim eşyalarımı ne yapsınlar Mesela porno hikayeleri konutumu müze yapsınlar küçük düşünemiyorum pardon Haydi diyelim o kadar da değil en berbat bir iki modül bir şeyimi saklasınlar Onlar için itinayla hazırladığım kütüphanemi bölüşsün iki kardeş Benim de liseli hikayeleri madalyalarım plaketlerim mi var Hepsini saklayamadılar diyelim dedim ben küçük düşünemiyorum madem var çok olsun bari vallahi ayakucuma gömsünler de yeniden de satıp savmasınlar
Sartre Bulantı’da şöyle der: “Bir ağaç ayaklarımın altında toprağı kara bir tırnakla kaşıyor. Kendimi bırakmak, unutmak, uyumak istiyorum fakat yapamıyorum bunu; boğuluyorum: Varoluş her tarafımdan, gözlerimden, burnumdan, ağzımdan içeri dalıyor.” İşte ben olsam, bunun devamını “Ve kolları tomurcuklanıp pembe sarı çiçekler açıyor” diye getirirdim. Gerçekten birebir metinde şöyle devam ediyor Sartre, “Varoluş nedir diye sorsalardı, özlerini değişime uğratmadan, objelere eklenen boş bir biçimdir, derdim.” Mesela ben buna, boş bir biçim değil de “hoş bir biçim” derdim. Zira ben Sartre değilim, herkesi mutsuz edemem. (şaka latife, çok severim kendisini.)
Babaannemin hırkası anneannemin radyosu
Bu kadın hikayeleri kadarını sakladım onlardan geriye Anneannemin fotoğraf albümü annemde Teyzemin dayanılmaz komik kıssaları lisanımızda Evet her canlı mevti tadacaktır pekala ya unutulmak Hiç olmamış üzere geçip gitmek Yo yo
Son günlerde erotik hikaye oku çok konuşuluyor Aile dizimi atalarla temas cet köklerle kavuşma aile travmaları vs Onca yıl sonra bir umut başvurduğumuz büyük büyük babamızın kıssası kıymetli de duvardaki paşa dedemizin kılıcı neden beyhude gerçek sex hikayeleri
Bizden sonrakilere konutlar hanlar yalılar vs miras bırakabiliyoruz ve onlar bunları yakıp yok edip zaten beyhude bir şey yaşamak yalı da neymiş demiyorlar fakat iki tane fotoğrafımızı saklayamıyorlar ya da sex hikayeleri üç tane plakete bakıp amaaan ölümlü dünya denilebiliyor o denli mi
Bir bir susacağız
Beyhudelik bir boşluk muhtaçlığı olsa gerek Yaşadım öldüm ve bir manası yok bunun
Bütün dünya olağan sex hikayeleri gözüküyor lakin bir gün bir hafta bir ay ya da bir yıl sonra çürüyüp yok olacak Zira bir yarık var Hiç durmadan adım adım hacmini arttıran bir yarık uçsuz bucaksız sikiş hikayeleri bir unutuş tabansız bir uçurum boşluğun istilası Bir bir susacağız Evet George Perec çok haklı Bu boşluk istilasına teslim mi olunmalı Yoksa unutulmadan çabucak evvel hatırlamaya anıya paha mi vermeli Birinin yokluğundan oluşan fizikî boşluğu doldurmaya yetmez elbette hatırlamak lakin o boşluğun bir dönem süper olduğunu hissedebilmek de az şey değil güya
Beyhudelik İlkesi
Eğer unutmak nitekim âlâ olsaydı bugünkü insanlık birikimimizin hiçbiri olmazdı Sonsuz bir yine başlayış Ve biliyoruz ki geçip gitmek değil olayımız istemesek de illaki bir şey bırakacağız hiç olmadı göz rengimizi çene yapımızı çarpık bacaklarımızı ve şeker hastalığımızı kalp krizi riskimizi Hatta kırılganlığımızı sevincimizi merakımızı O denli yokmuşuz üzere yapamıyoruz Olmuyor o denli Bilinçli gayretle elde edilmiş iradeli bir beyhudelik mi sorunumuz
Hayata karşı koyamayız Hayatın kendi varoluş sürdürülebilirlik unsuruyla tasarlanmış üzeredir Unutulamazlık yok edilemezlik Olağanüstü bir prensip Bir sefer geldin dünyaya gelmemiş üzere yapamıyorsun O kadar yapamıyorsun ki yüzlerce yıl sonra bile bir kıssayla yine var oluyorsun Ya bir mezatta satılan fotoğrafın geçiyor bir meraklının eline ya bir aile travmasının izleri sürülüyor ta sana kadar
Birinin bir vakitler Gürcistan da yaşamış çoban dedesi çıkıyorsun ya da 2000 li yıllarda Türkiye de yaşamış editör büyük büyük annesi Yaşamışlığın bir anda denetimin dışında kullanıma açılıyor
Kuş ölür sen uçmayı hatırla
Hisli kelamlara hislenmek yetmez Kelamı dinlemek de lazım
Herkes ölür sen ömrü hatırla Gülüşleri sabahı sabah edişleri yürek çarpıntılarını en sevdiği şarkıyı hatırla Fasulyeye kaç şeker koyduğunu çamaşırları nasıl bembeyaz yaptığını En makûs o kurabiyenin tanımını hatırla Beyhude olan bizim hayatlarımız değil zira Her birimiz 4 defada yaşıyoruz Kendimiz için bizden evvelkiler bizden sonrakiler ve bizim zamanımızdakiler için O denli hiç olmamış üzere yapamazsın
Tam unutulacakken unutulmayan
Coco ’ya geri dönelim. Esin Hanım’ın plaketlerinin atılması tahminen bir unutma teşebbüsüydü. Lakin artık biliyoruz, bunu hiç unutmayacağız. Ne vakit bir plaket görsek ya da ölen bir yakınımızın eşyalarının ne olacağını düşünsek aklımıza Esin Cantez gelecek. En azından bir müddet daha, kendisi kolay kolay unutulmayacak. Ne demiştik, hayatı zorla beyhudeleştiremezsiniz. Zira varoluş, her tarafımızdan, gözlerimizden, burnumuzdan, ağzımızdan içeri dalacak ve pembe sarı çiçekler açacak.
Henry Miller Oğlak Dönencesi
Cioran Var Olma Eğilimi
Füruğ Ferruhzad
