Din Hizmetleri Genel Müdürlüğünün hazırladığı bu haftaki Cuma hutbesinin konusu “Anne baba: Cenneti kazanma vesilesi” olarak belirlendi.
Muhterem Müslümanlar!
Medine’ye bir genç gelmişti. Uzun ve meşakkatli bir yoldan geldiği belirliydi. Doğruca Allah Resûlü (s.a.s)’in yanına koştu ve “Anne babamı gerimden ağlar halde bırakıp sana geldim Yâ Resûlallah!” dedi. Bunun üzerine Sevgili Peygamberimiz (s.a.s) şöyle buyurdu: “Anne babanın yanına geri dön ve her ikisini de nasıl ağlattıysan öylece güldür!”
Aziz Müminler!
Anne babamız, kendilerine yeterlilik yapmamızı en çok hak eden şahıslardır. Çünkü onlar, bu dünyaya gelme vesilemizdir. Kimi vakit gözyaşı ve duayla, kimi vakit da göz parıltısı ve alın teriyle bizleri bu günlere onlar taşıdı. İlgi ve takviyeleriyle hayata tutunduk. Sevgiyi, şefkati ve merhameti birinci onlarda gördük. Sabır ve fedâkârlığın doruğunu onlardan öğrendik. Hangi yaşta olursak olalım hayat yolculuğumuzdaki en büyük sığınağımız ve desteğimiz daima anne babamız oldu.
Kıymetli Müslümanlar!
Anne babamıza uygunlukla muamele etmek aziz dinimizin buyruğudur. İslam, anne baba hakkını gözetmeyi ve onların gönüllerini güzel tutmayı tavsiye eder. Özellikle yaşlandıklarında yanlarında olmanın, sevgi ve merhametle gereksinimlerini karşılamanın bir vefa borcu olduğunu bildirir. Onları ihmal etmeyi ve incitmeyi ise yasaklar. Gerçekten hutbemin başında okuduğum ayet-i kerimede Cenâb-ı Hak şöyle buyurmaktadır: “Rabbin, yalnızca kendisine kulluk etmenizi ve anne babanıza âlâ davranmanızı emretti. Onlardan biri yahut ikisi senin yanında yaşlanırsa onlara öf bile deme! Onları azarlama! İkisine de gönül alıcı hoş kelamlar söyle. Onlara merhametle ve alçak gönüllülükle kol kanat ger. ‘Rabbim! Onlar nasıl küçüklükte beni şefkatle eğitip yetiştirdilerse artık sen de onlara merhamet göster’ diyerek dua et.”
Değerli Müminler!
Resûl-i Ekrem (s.a.s), şöyle buyurur:
رِضَا الرََبَِ فِى رِضَا الْوَالِدِ وَسَخَطُّ الرََبَِ فِى سَخَطِ الْوَالِدِ
“Rabbin hoşnutluğu anne babanın hoşnutluğuna, Rabbin öfkesi de, anne babanın öfkesine bağlıdır.” O halde geliniz, her birimiz şu soruları kendimize soralım. Anne babamıza uygunluk etmeyi Rabbimize kulluğun bir gereği olarak görüyor muyuz? Onların isteğini kazanmak ve yüzlerini güldürmek için gayret gösteriyor muyuz? Gönüllerimizde ve hanelerimizde onlara yer açıyor muyuz? Aile olmanın sıcaklığını ve huzurunu anne babamıza hissettirebiliyor muyuz? Yanlarında olmaya, uzakta olduğumuzda hal ve hatırlarını sorup muhtaçlıklarını gidermeye uğraş ediyor muyuz? Yoksa çeşitli mazeretlerin arkasına sığınıp onları ilgi ve sevgimizden yoksun mu bırakıyoruz?
Aziz Müslümanlar!
Ana baba hakkına riayet edelim. Onların gönlünü yapmanın ve hayır dualarını almanın uğraşında olalım. Anne baba isteğini kazanmayı dünyada en büyük bahtiyarlık, ahirette ise kurtuluş vesilemiz olarak görelim. Düzgünlük ve ihsanımızı, tatlı lisanımızı ve güler yüzümüzü, hürmet ve müsamahamızı, anne babamızdan asla esirgemeyelim. Dâr-ı bekâya göçmüş olan anne babalarımızı duasız, fatihasız bırakmayalım. Amel defterlerini kapattırmayan salih evlatlardan olalım.
Hutbemi Peygamber Efendimiz (s.a.s)’in şu hadisiyle bitiriyorum: “Anne baba, kişinin cennete girmesine vesile olacak en şanlı kapılardan birisidir. Bu kapıdan girme fırsatını kaybetmek ya da pahalandırmak artık sana kalmıştır!”
